والقلب وما يريد

فيه حاجات بحبها مالهاش اسباب منطقية انى أحبها وده غالبا لان الحب مالهوش اسباب سواء منطقية او غير منطقية .. بحب ناس واشياء واماكن ولو جيت تسألنى بحبهم ليه هتنح كده ومش هعرف ارد ..

فى عمارتى فى اتنين اسانسير وما فيهمش اختراع الزوجى والفردى ده . وانا بدون اسباب وجيهه بحب الاسانسير اللى ناحية اليمين لدرجة انى لو وصلت العمارة وتعبانه ولقيت الاسانسير اللى على الشمال هو اللى موجود بطلب التانى واستناه ينزل حتى لو كان فى اخر دور .. 

ولما طقت فى دماغ مجلس ادارة العمارة فى فترة كده انهم يعملوه زوجى وفردى كان من حظى الوحش انهم عملوا الاسانسير ده زوجى وانا ساكنه فى دور فردى فكنت باطلع بيه للدور اللى فوقى وانزل الدور ده على السلم .. بس الحمد لله لغوا الفكرة الغبية دى .. ده بالنسبة لى حب غير مبرر الاسباب .. لان الاتنين اسناسير شبه بعض فى كل حاجه والاتنين بيؤدوا نفس الخدمه بنفس الكفاءة .. لكن القلب وما يريد بقى.

انا بحب فودافون برغم كل شيء .. اى نعم كتير بتاكل منى رصيد وفلوس .. والشبكة بتاعتها بتهنج وتقطع فجأة كده ومن غير سبب وبتجننى معاها .. وبرغم ان كتير حواليه بيشكروا فى اتصالات او موبينيل الا انى متعلقه بفودافون ومش قادره ما أحبهاش .. برغم انها بتديني على دماغى من وقت للتانى وبرغم ان فيه حاجات تانية قد تبدوا افضل منها الا انى بحبها هى .. من غير اسباب منطقية تخليني أحبها .. لكن القلب وما يريد بقى.

بحب اللون الأحمر بطريقة ما اقدرش ابررها ولا أعرفلها اسباب .. بحب الأحمر يكون موجود حواليه فى كل اشيائي وخصوصا الاشياء الثمينة .. لازم يكون عندى من كل حاجة الحاجة الحمراء منها، وباقى الألوان سواء بعد كده، الأحمر بالنسبالى لون مبهج وبيدينى احساس بالقوة .. لون قمة فى الرومانسية والدلال .. ولدرجة حبى فى الأحمر قررت انى اشترى عربيتى باللون الأحمر واتنازل عن حاجات فيها قد تبدو مهمه لحد لكن من وجهة نظرى او بمعنى أدق من قلبى كان الأهم فيها هو انها تبقى باللون الأحمر واى حاجه بعد كده مش فارقه .. من غير اسباب ولا تبرير لسر حبى للون الأحمر اللى انا ما اعرفهوش لكنى بحبه .. لدرجة انى بفكر اعمل فستان فرحى لونه أحمر زى حراميه فى تايلند كده .. القلب وما يريد بقى.

لما بحب حاجه او حد مش باجرى ادور على اسباب انا ليه بحب لان الاسباب بتشوه شكل الحب من وجهه نظرى، لكنى بحاول استمتع بالحب ده .. لو بحب مكان فمن غير تفكير كل ما اكون مضايقه اروحله من غير ما افكر هو اشمعنى المكان ده، التفكير الكتير ممكن يوصلنى لذكريات مؤلمة تخلى المكان اللى برتاح فيه يتحول لمكان بضايق فيه، ونفس الشيء مع الاشخاص، لما بحب حد مش بسال نفسي هو انا بحبه ليه، العقل بيفكر فى شكل العلاقة بنظرة اجتماعيه عقلانيه وبيحاول يوزنها، لكن القلب بيحب .. بيحب وخلاص.

عن حاجات كتير فى حياتنا المنطق وكتر التفكير فيها بيشوه معناها ، احلى ما فيها انها تكون تلقائية وطبيعيه مليانه بمشاعر طفولة وبرائة، نبعدها عن تلوث الكبار ونفاقهم

قصة حشرة .. مع الاعتذار للحشرة

تتفكر وانت ماشي فى الشارع دوست على كام حشرة وموتها من غير ما تاخد بالك ؟؟؟

كتير مش كده !! ويمكن مش كتير ..  ما هو انت مش عارف وما بتاخدش بالك، هما اصلهم حاجات صغيره قوى وانت بطولك ده كله مش هتشوفها مهما كنت قد ايه ..

احنا كبنى آدم عايشين على الأرض دى فيه غيرنا بيبصلنا على اننا حشرات .. ما بياخدوش بالهم وهما بيدوسوا علينا ، ولو مات مننا الاف حتى ماحدش هيحس .. وحجمنا مهما كبر وصوتنا مهما على اللى فوق ما بيحسش باى حاجة

وانت ماشى فى الشارع لو لقيت تجمهر حشرات كبير فى الاول هتقرف منه .. ولو حشد الحشرات ده زاد شوية كمان هتخاف منهم وهتسيبلهم الشارع كله  وتدور على شارع تانى خالص تمشى منه

احنا بالنسبة للناس دول شوية حشرات متفرقة ما بيخافوش مننا ولا لينا وزن عندهم لكن لما بنتجمع شوية بيبدأوا يقرفوا مننا .. بس لما بنتجمع كتير بيخافوا مننا وبيعرفوا اننا قوة كبيرة .. ويبعدوا عننا

مع الاعتذار للحشرات

أرواح مشوهة

مالها اصبحت مشوهة الى هذه الدرجة .. فقدت كل معانيها الجميله ورائحته الزكية .. انها أرواحنا اللتى شوهها الزمن .. فأصبحت كريهة المنظر والرائحه، بلا ملامح ولا ذكريات ولا مستقبل.

لا أدرى اين ذهبت الانسانية ؟؟ اين ذهبت البرائة التى كانت بالامس فى عيوننا .. 

كل ما ادركه اننا فى حاجه الى ان تطهر .. ان نسجد لله سجده طويلة نطلب منه وهو الرحيم ان يرحمنا وان يعيد الينا صفاء ارواحنا وهدوئها .. وان يردنا اليه ردا جميلا

انا احب .. اذن انا انسانه

عارف الحالة اللى بتلاقى نفسك فيها عايش جوا قصة حب من طرف واحد والطرف التانى مجهول !!

الحالة دى جميلة قوى على الأقل بالنسبالى لانى فى الاوقات اللى بحس فيها كده بحس ان فيه حد فى مكان ما فى هذه الارض بيحبنى من طرف واحد برضه وما يعرفنيش .. وبحس ان حالة الحب العجيبة دى هى اللى بتربطنا ببعض ..

الانسان من غير حب ناقصه كتير قوى ، وانا بما انى عايشه من غير قصة حب حقيقية وما فيش حد أحبه فبلاقى قلبى بيدق لوحده وبيكتب لوحده وبيحب لوحده .. بيحب الكلمة الحلوة واللحن الحلو والحالة الرومانسية الحلوة .. بحب الشعر والموسيقى وكل حاجة ممكن تدخلنى فى الحالة العاطفية الوهميه دى .. وصحيح انى بسمع اراء معارضة كتير للحالة اللى انا فيها من بعض الاصدقاء لكنى دايما بقول ان الحالة دى هى السبب الوحيد اللى بيحافظ على شباب القلب والابتسامة الصافية ... انى اعيش فى حاله حب وقلبى يفضل عايش .. احسن بكتير من اللى بيركنوا قلبهم على الرف مستنيين نصيبهم اللى ماحدش عارف هيجي امتى ..

انا شايفه ان حياتى فيها اشياء كتير تدعو للحب قبل التفاؤل .. ومش اى حب كمان لأ ده حب شخص معين انا عارفه ومتاكده ان هو كمان بيحبنى زى ما بحبه واحتمال اكتر كمان .. فالحب ده هو اللى بيدينى جرعة التفاؤل انى بكرة هقابل الانسان ده وهو اللى بيصبرنى لما الايام بتسود فجأة .. وهو اللى بيخلى الدنيا تتلون فى عنيا وتضحكلى

نعم انا أحب اذن انا انسانة ^_^ 

عن مرحلة النضج الغير مرتبطة بالعمر

زمان وانا فى المرحلة الاعدادية كان السبب الوحيد اللى عاوزه أكبر علشانه هو انى أعقل ومخى يكبر وافكر فى افكار احسن من الافكار الطفولية الساذجة اللى بفكر فيها، كنت معتقده وبشدة ان النضج بيجي بمرور الزمن .. ومر الزمن وخلصت المرحلة الثانوية ومن بعدها المرحلة الجامعيه واشتغلت وسيبت الشغل واشتغلت فى مكان تانى .. وكل ده وانا مستنيه اللحظة السحرية اللى هتنور جوا دماغى لمبه وهبقى كبيرة فجأة ..

 بس ما فيش لمبه نورت ولا حاجه حصلت، ما اخترعتش اختراع مذهل، ولا فكرت فى فكره جهنميه، وبغرق فى شبر مايه وبعيط من أقل حاجه وبتوتر بسرعه جدا .. من الاخر لسه هبله زى ما كنت من 10 سنين بالظبط ^_^

زمان كنت فاكره انى لما اكبر شوية هبطل أحس زيادة عن اللزوم بالاشياء والاشخاص اللى حواليا، وهيقل ارتباطى تدريجيا بتلك الاشياء، وده اللى ما حصلش خالص بل على العكس تمام كل ما بكبر كل ما بيزيد ارتباطى باشيائى وكل ما درجة حبى بتكبر وتزيد .. 

طيب وبعدين فى الموضوع ده، هو انا هوصل لمرحلة النضج دى امتى؟؟ لما اكمل 50 سنة ولا ايه؟؟

كل اللى فوق ده حماده واللى جاى ده حماده تانى خالص ..

هو علشان اكون شخصية ناضجة مش لازم اكون شخصية مكلكعه .. انا لما بفكر فى حياتى بلاقى نفسي عملت حاجات كتير حلوة ومفيدة لنفسي على الاقل ولربما تكون مفيدة لغيري كمان ..

خلصت دراستى الجامعيه الحكومية العادية والتقليدية وبدات على طول فى دراساتى الحرة من بعد شهرين من التخرج ولسه مكملة فيها لحد النهاردة بعد مرور 3 سنين على تخرجى .. مش ده دليل انى شخصية ناضجة وبتخطط لمستقبلها وبتحاول تكبر مخها وتستفيد اكبر قدر من المعلومات .. 

طول فترة دراستى الجامعيه وانا بشترك فى انشطه خيرية تبع اكتر من مكان وعملت حاجات كتير مفيدة للاخرين من خلال العمل التطوعى، فكرة انك تصحى من نومك بدرى فى عز الحر فى يوم اجازة علشان تنزل تعمل حاجه مش هتاخد منها فلوس مش ده دليل على النضج !! النضج وقوة الارادة والعزيمة كمان.

لما اكتب شوية مواضيع معتمدة فى الاول وفى الاخر على احساسى .. كلام عن الحب او العلاقات الشخصية سواء بقى بين الاصدقاء او بين الاحباب ... لما اكتب كام موضوع يأثروا فى انسان واحد على الاقل ويقولى انى لقيت الكلام وكانه بيحكى عنى انا .. وكانك بتوصفى حالة عايش فيها ومش عارف اعبر عنها ازاى .. هو مش ده دليل على النضج العاطفى على الاقل ؟؟!

ولما فى شغلى كل يوم والتانى بتعامل مع مختلف العقليات البشرية والبيئات الاجتماعيه وبقابل مشاكل تافهه وغيرها كبيره وعويصة ومحتاجه تفكير والحمد لله أعرف أحلها بدماغى اللى انا مستهونه بيها وحلولى تطلع الحمد لله كويسه وتحل المواقف المختلفة اللى بمر بيها، هو مش ده دليل على النضج.

  

                          

صحيح انى ما بفهمش فى السياسة ولا بعرف افكر فيها ومخى بيوجعنى من الكلام عنها وفيها، وصحيح انى بتلخبط لما بشوف شوية ارقام جنب بعض ومخى بيهنج لما بتجيلى عمليه حسابية من اكتر من رقمين .. وصحيح انى بتوتر بسرعه لما بكون مستنيه حاجه قوى، بخاف من المسئولية وبتوتر لما اكون بعمل حاجه انا المسئولة عنها فى الاول وفى الاخر ..مش بخاف منها وبهرب .. انا عمرى ما هربت من مسئولية .. انا بعملها الحمد لله وبعملها كويس .. هو التوتر اللى يؤدى لتحقيق الهدف ده مش نضج برضه ؟؟ هو الخوف مش ظاهره صحيه لما تخليك تنتج .. لما تخاف من الفشل فتمسحه من قاموسك وتقرر ان ما فيش قدامك غير انك يا تنجح يا تنجح

انا بدأت اشوف النضج دلوقتى بمنظور مختلف عن كل اللى كنت بفكر فيه وانا صغيره .. فيه ناس كبرت قد ما كبرت فى العمر بس احساسها كل ما بتكبر بيموت اكتر بدل ما يكبر وينضج .. والانسان مهما  مخه كبر وبقى فذ التفكير لو فقد احساسه هيبقى ولا شيء .. هيبقى مجرد ماكينه بتنفذ اوامر المخ زى ما هى ..

النضج ما طلعش مجموعه من الافكار الوهميه الخرافية الخزعلبية اللى ما فكرش فيها حد غيري  لكن ده طلع مقدرة الواحد انه مهما مر بأزمات بيعرف يطلع منها واقف على رجليه .. ما طلعش قسوة فى القلب وجمود فى المشاعر علشان الناس تخاف منى وتحترمنى .. لكن طلع احساس بظروف الاخرين واحترامهم مهما يكونوا مين ومنين .. النضج مش بسنين العمر نهائيا لانى شفت ناس كبيره ومازلت هبله فى تصرفاتها وغير مسئولة فى اى شيء بتعمله ولا يعتمد عليها .. النضج طلع انى اعيش بروح الطفلة علشان ادى لحياتى طعم  .. واحس بالاخرين علشان ادى لحياتهم طعم ..

ضل راجل !!

الملاحظ ان البنات بقيت مسروعه على الجواز بطريقة مش طبيعيه .. وعندها اكتئاب بسببه وبسبب تأخره .. حتى لو كان الجواز حاجه حلوة لكن ما ينفعش يكون هو الهدف اللى عايشين علشانه وبندور عليه .. وما ينفعش الدنيا تسود فى عينك علشان "ابن الحلال" ما جاش لحد دلوقتى ..
ما فكرتيش انك ممكن تتجوزى واحد ما بتحبيهوش ويطلع بعد كده اوحش انسان قابلتيه فى الدنيا وترجعى تتمنى يوم واحد من ايام العذوبية ..
ما فكرتيش انك تكونى انسانه انجح فى شغلها وفى فكرها وعقلها علشان لما يجيلها "ابن الحلال" يجيلها الانسان اللى يستاهلها فعلا مش اى حد وخلاص
فكرتى ان اهم من ضل الراجل هو عقلك !! علمك!! نظرتك لنفسك!! شخصيتك ونجاحك الشخصي!!

الجواز هو شكل اجتماعى طبيعى وسنه من سنن الكون لكن الحياة ما بتقفش من غيره وما بتنتهيش .. الحياة ممكن تنتهى فعلا لو انتى حطيتى الجواز هدف قدامك وعشتى علشانه ولغيتى من تفكيرك اى أهداف تانيه للحياة.

ولو بيألمك كلام الناس وتعليقاتهم السخيفة يبقى لازم تتعلمى توقفيهم عند حدهم .. ولو حد سألك ما اتخطبتيش ليه يا حبيبتى؟؟ ايه ده هما الرجاله اتعموا ولا ايه !! قوليلهم من قلبك وانت مالك !! ايوووووووه وانت مالك .. احرجى اللى قدامك وعرفيه انه بيتكلم فى حاجه خاصة بيكى مالوش انه يتدخل فيها .
حياتك العاطفية والشخصية ما تخصش حد غيرك .. اتجوزتى او ما اتجوزتيش بتحبى او ما بتحبيش دى حاجه بتاعتك ولازم تبقى عارفه كده كويس ..
حطى لنفسك اهداف وارسمى أحلام عاوزه تحقيقها .. وابداى فى تنفيذها .. فكرى ازاى تكونى افضل انسانة ممكنه .. شغلى عقلك وغذيه ونميه .. بكره أحلى

تأملات حالة مرضية

منذ مدة طويلة لم أنفرد بنفسي كما الآن، فمنذ فترة طويلة لم أمرض واتعرض لوعكه صحيه شديدة حتى ظننت أن الله لا يحبنى ولا يريد ان يُكفر من سيئاتى فدوما كنت أظن ان من يحبه الله يبتليه بشتى انواع الابتلاءات ليغفر له.

المرض محنه يختبر الله فيها صبر عبده، وهو أشد تجربة يمكننا ان ندرك من خلالها نعمه الصحة التى نعيش فيها دون ان نشعر، فمن صبر على محنته وتقبلها بصدر رحب وحمد لله ان اختاره دون البشر ليمتحنه كانت المحنه له بمثابة مكافأه، ومن لم يصبر وتذمر على عطيه الله له كانت المحنه له ابتلاء فى آلمها وفى سوء جزائها.

عندما يدخل ميكروب الانلفونزا الى جسدى فانه يتركنى خلفه ضعيفه القوى لا اقوى على الحركة، شاحبة الوجه ودامعه العين دونما ارادتى، ينظر اليا الجميع باستغراب فهم لم يعتادوا على دعاء الباهته المريضة، لقد اعتادوا فقط على دعاء الضاحكة المشرقة، وفى تلك اللحظات الضعيفة من حياتى اظننى اعيد اكتشاف نفسى والكون من حولى، فانظر الى الاشخاص بعين جديدة وانظر الى نفسي بنظرة مختلفة.

ان الألم الذى ينتابنى لهو مطهرنى من كل خطاياي وانه للألم المطلوب لكى يجعلنى انسان افضل مما انا عليه اليوم، فدوام النعمه يقسي القلوب ويجعل الفكر يعتقد ان النعمه دائمه وزوالها من المستحيلات.

اجلس وحيدة فى فراشى لا اقوى على الحركة فلا اجد امامى سوا ان اتأمل فى سقف الغرفة وان اتقلب ذات اليمين وذات اليسار، ان اتذكر بعض المحاداثات القديمة مع بعض الاشخاص الذين اختفوا من حياتى اليوم، وان اتذكر خططى التى رسمتها قبل ان تنتابنى حالة المرض تلك، وفى تلك اللحظة تحديدا ادرك جيدا ان ما ارسمه لحياتى وما اريده لنفسي شيء جيد والأجمل منه هو تسليم الأمور جميعها لله والرضى بكل ما يأتى من عنده ..