بنفقد حبايب وبنتحمل مسئولية كبيرة
احنا فاكرين اننا مش عارفين او اننا مش قدها
لكن الحقيقة ان اول ما بنتحط فى الموقف بنطلع جامدين وبنتحمل وبنتصرف وبنشيل
دايما اللى بعيد الموضوع بيكون صعب عليه
صعب على التخيل وصعب فى التفكير
ولما بنكبر بنكتشف ان الحزن والمرض دول رفاهيه
الانسحاب والبص فى السقف قمة الرفاهية
يمكن من كام سنة ما كنتش فاهمة يعنى ايه ان التعب رفاهية .. وايه وجه الرفاهيه فى انى اكون تعبانة ومش قادره اتحرك
لكن النهاردة انا مدركة تمام الادراك للمعنى ده
والاهم انى بقيت مدركة لمعنى تانى اهم
ان الشيء اللى ما جربتهوش بنفسي .. الموقف اللى ما عيشتهوش ما احكمش عليه ابدا
ولا ربع حكم حتى
اللى عايش غير اللى بيتفرج
التجربة الحقيقة بوجعها والمها وفرحها واحساسها مختلفة حقيقى عن اى حكاية او فرجة مهما كانت واقعية
واهم شيء اتعلمته فعلا الفترة اللى فاتت ان مافيش حاجة صعبه او مستحيلة
وان وقت الجد ووقت لما ما بيكونش فيه اى سبيل غير ان الواحد يصدق بنصدق وبنعيش
بس المهم الرضا
الرضا بالرزق والرضا بالنصيب والرضا بالفقد
واشهد الله انى والله رضيت .. فالحمد لله
