ماشى يا دنيا

هنضحك للدنيا وفى الاخر هتضحك علينا هى، هنعاملها ببرائه وببساطة هتعاملنا هى بقسوة ، هنحاول نفهمها هتضحك علينا وتفهمنا اللى هى عايزنا نفهمه مش اللى المفروض نفهمه، يعني مهما حاولنا نراضيها ونعاملها بحنيه دايما بتدينا على دماغنا، وزى ما قالوا زمان دنيا غروره ومالهاش أمان.

مالى فجأة بقيت متشائمه كده ليه .. وانا اللى دايما كنت بقول اضحك للدنيا تضحكلك وعلى قد ما بنديها حب على قد ما بناخد منها حب .. مش عارفه !!

بس يمكن لانى كل يوم بحس انى ما كنتش صح قوى، وان الدنيا اللى بجد اللى الناس عايشه فيها اكبر بكتير من الدنيا الصغيره اللى انا كنت عايشه فيها، مع ان طول عمرى بخرج وبقابل ناس وبعمل حاجات كتيره قوى فى أماكن كتيره قوى من أعمال تطوعيه وخيريه وشغل على صغير من غير مقابل، بس برضه كانت دنيتى صغيره، او يمكن انا اللى كنت بفتح الشباك على اللى انا عايزاه بس، وبغمض عيني عن اللى مش بيعجبنى وكانه ما حصلش.

كنت بفكر انى بكده بلغيه من الوجود، وانى بالشكل ده بخلق دنيا جديدة جميلة وبريئة وهادية زى اللى فى خيالى، لكن مع كل يوم بعيشه فى الدنيا بحس انى كنت غلطانه، وان الدنيا مش قناة سبيس تون، مش كل حاجه فيها ممكن تطنش وتعدى، وتطلع فى الأخر مجرد حلم، مش كل غلطه بنعملها ممكن مسحها من دماغنا بزرار ديليت، او حتى نطنشها ونقول عادى ما كلنا بنغلط.

مع كل يوم بعيشه بشوف فيها حاجات جديده وبكتشف حاجات غريبة عمرى ما كنت أتخيل انها موجودة بجد، حاجات كنت بس بسمع عنها من بعيد، كنت بشوفها فى التلفزيون وماكنتش بصدقها.

الدنيا طلعت كبيره قوى، وفيها حاجات تخوف، واكتر حاجه بتخوفنى منها انها تغيرنى، وانا بحب نفسي كده، بحب دماغى اللى لسه بتفكر زى طفله عندها 5 سنين، وبحب قلبى اللى بيحب كل الناس من غير حدود ولا شروط، بحب نفسي اللى بتتعامل ببساطة وتلقائية وحسن نية، وبخاف من الدنيا اللى مش بتسيب حد فى حاله ..