وحدى لكن ونسان وماشى كده

وحدى لكن ونسان وماشى كده,,

معقول انسان يبقى وحيد ويبقى ونسان, طب إزاى, طيب الكلام اللى درسناه فى المدرسة عن أن الانسان كائن اجتماعى يعيش ويتعايش, مش برضه الكلام ده صح ولا إيه.

والله انا ما عارفه أقول إيه, انا مش عارفه اذا كنت شخصيه اجتماعيه, بحب اكون وسط الناس وبلاقى نفسى فى وسطهم, بنجح بيهم ومعاهم, ولا انا شخصية وحيدة, بتحب الوحدة وبتعشقها, بلاقى نفسى وبإبدع واطلع افكار مطرقعه وانا لوحدى.

مش عارفه, هو انا ممكن اكون الاتنين, او هو انا فعلا الاتنين, فى العادى بحب اكون دايما وسط الناس, واصحابى واللى بحبهم, بس بتيجى عليا لحظات باحتاج فيها انى اكون لوحدى, اقعد مع نفسى وابص جوا نفسى, احاول افهم نفسى اكتر, نفسى اصلها مع الوقت بيدخل عليها حاجات جديدة ومع الوقت برضه الحاجات دى بتتراكم وبتدخل فى بعض, علشان كده بحتاج لوقت امسك فيه الحاجات الكتيرة دى واحللها كده براحه وافهمها.

نفسى وان عذبتها تهواك ,, ويهزها طربا إلى لقياك

ده بيت شعر سمعته فى مسلسل ملوك الطوائف مش فاكره مين الشاعر اللى قاله, ومش عاوزه اربطه دلوقتى بالحب, انا عاوزة أقول ان نفسى مهما عذبتها الحياة, او تعبتها وقلقتها, بتشتاق للحرية والنجاح, مهما عملت فيا الدنيا, بإيمانى بربنا وبنفسى وبقدارتى ونجاحى بعدى اى حاجة.

بضحك فى عز حزنى, بضحك على حزنى وبضحك من نفسى, اقعد شوية لوحدى أغمض عينى وأسرح شوية, اتخيل انى خلاص عديت كل المشاكل, وبعدين ارجع من تانى وافتح عينى, صحيح ان المشاكل مش بتكون كده اتحلت, لكن نفسى بتكون هديت, وبقدر أفكر أحسن, واوصل لحل افضل لكل المشاكل دى.

يبقى دلوقتى, انا عرفت انا إيه, انا بحب الناس وبحب وجودى وسطهم, انا اصلا بتعب لو بعدت عن الناس, بتنفس ناس انا اساسا, لكن مع كده بحتاج للحظات لنفسى, اقعد فيها لوحدى, يمكن اللى قدامى ما يفهمش ده ويزعل منى, بس حقيقى الحظات دى مهمه ليا ومهما للناس اللى حواليا كمان, الله بقى علشان ماحدش يزهق منى واديهم مساحه اوحشهم فيها شوية.