دنيا زى الخلاط

وكأن قدرى اعيش فى حيرة على طول، وتفضل حياتى متاهه جوا متاهه اخرج من واحده ادخل فى التانية، ما اقدرش اتنفس شوية واعيش الا لو كنت جوا المتاهه، ومن دى لدى واهى كده بقت حياتى.

كل مرة بتوه اكتر من اللى قبلها، بتأكد من حاجات كنت شاكه فيها، ومن شدة التاكيد بشك فيها، وبشك فى حاجات كنت متاكده منها زمان، ومن كتر الشك  تعبت و بقيت اصدق اى حاجه.

لسه زى زمان قلبى قلب طفلة صغيره بيضحك على اى حاجة، وعندى استعداد اعيش ونفسي اضحك، لكن زى العادة الدنيا ما بتديش حد كل اللى بيتمناه، اه انا عايشه، لكن الدنيا مش راديه تدى قلبى فرصة يضحك ببرائه، مش موافقة تدينى فرصه افرح زى باقى البشر، وكل ما تديني حاجة حلوة تخطفها منى بسرعه.

بتدخلنى فى متاهات تضيع من عمرى حاجات حلوة كتير، وتخطف من جوايا النور والأمل .. وتسيب شوية جدران محطمة و مكسرة، تاخد من جوايا النور وتسيب مكانه الضلمة والبرد والخوف، وتخطف احلى سنين عمرى واجمل أحلامى وتسبنى وحيدة بفكر فى الف حاجة وبحاول احسبها يمين وشمال واجبها كده وارجعها كده .. لكن لسه بعيش فى متاهه مش مديانى فرصه افكر فى نفسي لدقايق.

متاهه او دوامة، ممكن حتى نسميها خلاط!! 

المهم ان كل حاجه بقيت داخله فى كل حاجة وما فيش شيء لسه باقى فى مكانه. الضحكة اختفت وبقى مكانها ابتسامة بهتانه ما بتعديش حاجز الوش والشفايف، ولا يمكن توصل لقلب اى حد لانها فى الاصل مش خارجه من القلب ولا حتى قربت منه.

والقلب تحسه عجز 1000 سنة وهو محسوب على عمر البشر لسه فى عز شبابه، لكنه شايل هموم، حتى لو الناس شيفاها كلام فاضى لكنى مش مستحملاهم.

 الواحد بتجيله لحظات فى حياته يحس فيها برغم قوته .. انه ضعيف. ويحس ان وحدته اللى هى اقرب ليه من كل البشر بقيت سخيفة وتقيلة ومملة. ويحس انه خايف من وجوده وسط الناس، خايف ان حد يستغل نقط ضعفه ويكسره اكتر ما هو اصلا مكسور من جواه. بيحلم وعنده امل انه يلاقى حد يساعده ويقف جنبه وياخد بايده ويمسح عن قلبه الوجع. وبيختفى الأمل كتير لما الدنيا بتجيب الواحد شوية شمال وشوية يمين، وتمرجحه كانه ما لوش ارض يقف عليها، ولا حد يمسكه ويسنده.

انا بقى عايشه فى الخلاط ده، وكل يوم بحال .. الدنيا بتلعب معايا لعبتها صح وزيادة، وانا واقفة بتفرج مش قادرة اتحرك .. كانى متثبته بسمامير فى الارض .. شمال .. يمين .. فوق .. تحت .. تشوفنى تقول جبل واقف وما تعرفش ان من جوايا كل شيء جوايا بيبكى .. بيصرخ من غير صوت .. بيقول كفااااااااااااايا .. انا تعبت.

ايوه انا تعبت، انا مش لعبه فى ايد حد حتى لو حد مش موجود، انا مش بتاعت حد الا نفسي ولا حد هيحبنى قد ما انا هحب نفسي .. ايووووه انا بحاول افك المسامير، ايووووه انا لازم اتحرك .. لازم تسمع صوتى وانا بصرخ، لازم تشوف دموعى .. لازم تحس انى ضعيفه .. انى مش جبل واقف ترمى الناس عليه كل اللى بيتقلها علشان تعيش هى خفيفة .. انا كمان واحد ناس زى باقى الناس دى .. عايزة ارمى كل حاجة ورايا واعيش خفيفة برضه. عايزه احس بضعفى مع حد بيقوينى، احس ان لسه فيه حاجات حلوة موجودة فى الدنيا، وان مش كل شيء بقى مخيف زى ما انا شيفاه.