حالة كده

دايما فيه نفس الاحساس بالوحدة ، لكن المره دى نوع غريب من الوحدة، وحدة بتخلى شريط عمرى كله يمر قدام عنيه، والايام اللى فاتت بكل ابتسامتها وضحكاتها اللى كانت بتطلع من القلب، شريط ذكريات بيمر فيه كل الأشخاص اللى عرفتهم فى حياتى، وايام عشتها على النتيجة ما فاتش عليها ايام وشهور، وفى قلبى حاسه كانه فات الف سنة.

جوايا عجز قبل الآوان، عجز وشال الهم بدرى.

من كتر ما وثقت فى ناس حواليه .. ومن كتر ما حلمت بدنيا مثالية .. وعلى قد ما عشمت نفسي بحاجات واحلام وفى الآخر دايما ما بيحصلش اى شيء من اللى انا عايزاه، وبيحصل اى شيء بعيد عن كل اللى بتمناه .. 

بدعى ربنا ويقول يااارب، وبقى يقينى فى النهايه ان ربنا بيأخر اجابة كل دعواتى لحكمه عنده

بس الاحساس بيقتل .. بتوصل معاه لمرحلة ما بتقدرش تسيطر عليه، بتنهار وتقع وتبكى ، وبيكسرك قوى ان ما فيش حد حاسس بيك وبالنسبة لكل اللى حواليك كل مشاكلك على بعضها حاجات هايفه ولا تسوى، مش من حقك تتعب، مش من حقك تتألم .. مش من حقك يبقى عندك مشاكل زيهم وان يجيلك وقت من الأوقات تحتاج فيه لحد يسمعك .. يفتحلك قلبه .. يحضنك ويطبط عليك ويحسسك قد ايه وجودك فى الدنيا دى مهم .. 

واهى حالة كده بيتجي للواحد من وقت للتانى .. بيطلع فيها شوية من الى جواه .. وبترجع دوامة الدنيا من تانى تاخدنى واتوه جواها ...